Zamknięcie

W dniu dzisiejszym, tj. 15 grudnia, Prawo Wojny zostaje zamknięte. Na blogu od dawna nie pojawiały się już żadne wątki, więc ostatni miesiąc lub dwa to tak naprawdę zwykła wegetacja. Dziękujemy wszystkim za zabawę.

My heart is pierced by Cupid...

ROSA

12 lutego — 22 lata — oswojona syrena — oficjalnie barmanka w Gorzałce u Bosmana — zatajona tożsamość — pilnie strzeżona przez ojczyma — klejnocik Farrain — nie śpiewa od dawna 

W

śród syren nie ma zbyt wielu ciepłych relacji. Syreny żyją w stadzie, bo tak łatwiej im przetrwać, zapolować i skonsumować biedaka, który wpadł w sidła ich uroku. A jednak Rosa i Alga były inne, podobne do siebie. Chciały czegoś innego niż tylko marne istnienie, niż nudne życie pod wodą. Jak to jednak osiągnąć, nie opuszczając swojego bezpiecznego stada? Nie dowiedziały się o tym nawet w dniu, kiedy po raz kolejny nie mogły złapać żadnej ofiary i zapuściły się na nieznane wody w poszukiwaniu za jedzeniem. Alga wypłynęła na wierzch – i została złapana przez marynarzy. Rosa podążyła za nimi w sam środek sztormu, w sam środek bitwy morskiej. Nie wiedziała, co się stało dalej i kto wygrał – straciła przytomność.

Gdy się ocknęła leżała w łóżku, na powierzchni, pod ciepłą kołdrą, ubrana w jakąś halkę. Wiele czasu minęło, zanim zrezygnowała ze zjedzenia kobiety, która ją tutaj przyniosła i ubrała. Jeszcze więcej czasu minęło, nim zaczęła jeść ludzkie jedzenie, z głodu. Nie liczyła czasu, kiedy po raz pierwszy udało jej się postawić o własnych siłach krok. To trwało zbyt długo.

Margaret i Jones Williams. Tak zwali się karczmarze, gospodarze Gorzałki u Bosmana, którzy zaadoptowali Rosę. Oni jako jedyni wiedzą, kim dziewczyna jest naprawdę. Tymczasem syrenka zwróciła na siebie niemałą uwagę, pojawiając się tak nagle w karczmie. Zaczęto się zastanawiać, gdzie chowano przez tyle lat taki skarb?

Rosa jeszcze się uczy. Jest naiwna, słodko uśmiechnięta i nadal niewinna, co niektórych śmieszy, innych pociąga. Jeszcze nie wie za bardzo, jakie reguły panują na świecie. Potrafi jednak czasem pokazać pazurki. Ma swoje humory i fochy, ale da się je znieść. Nie potrafi się wyzbyć cechy kokietki. Uwodzenie za bardzo leży w jej naturze, chociaż zrezygnowała już ze śpiewania dla dobra ludzi. Chciałaby kiedyś popłynąć statkiem, które z takim umiłowaniem obserwuje z okna swojej izdebki.

Zdaje się, że porzuciła już wszelkie nadzieje na znalezienie swojej porwanej przyjaciółki. Może już zapomniała?

Postanowiłam trochę odpocząć od jednej postaci, a teraz postawić na swoją ulubienicę. Jeszcze jej w takich realiach nie było, rozbijała się głównie o blogi z tematyką piracką.

Mam nadzieję, że ją polubicie.

Informacje

Moi drodzy!

Jak widać, mamy kolejny szablon, mam nadzieję, że też przypadnie Wam do gustu. Na komórkach nie powinno być problemu z użytkowaniem.

Nie chcę pozwolić naszemu blogowi umrzeć do końca, dlatego zamierzam też wprowadzić kilka zmian, w tym parę rozrywek dla autorów.

1 – Jak wiemy, rozbudowane zostaną opisy ras. Oprócz tego zamierzam wprowadzić również modyfikację miast, opisać obchodzone święta oraz dodać kilka wolnych postaci.

2 – Zaczęłam pisać już grę paragrafową! Jedna z nich ukazała się na pierwszej odsłonie bloga, ale przypadkiem została usunięta. Teraz pojawi się kolejna, o całkiem nowej tematyce i kilkuczęściowa. Mam nadzieję, że Wam się spodoba, a może nawet zachęci do napisania opowiadania.

3 – Przez AndNowLetsShowBegin został zaproponowany pewien pomysł. Typowy wątek grupowy może się tutaj nie sprawdzić, głównie przez to, że nasze postaci stoją po dwóch różnych stronach barykady, ale jest to całkiem dobry zamiennik. Będzie to wątek wieloosobowy, do którego wtrącać będzie się Mistrz Gry. Dokładniejszy opis możecie znaleźć w ostatnim POŚCIE ORGANIZACYJNYM. Podoba Wam się taki pomysł?

4 – Miało rozpocząć się pisanie postów fabularnych. W takim razie pierwszy pomysł, który oddaję w Wasze ręce do rozwinięcia, brzmi następująco:

4 listopada roku 1157 ery Ophiuchiusa
Nic nie wskazywało tego, co miało nadejść. Do północnej części wybrzeża Farrainu przybyła flota nieznanych wędrowców. Mieli bladą skórę, długie, szpiczaste uszy oraz złowrogie spojrzenie. Wysocy i szczupli, wzbudzali bardziej lęk niż zaufanie, szczególnie ci, którzy chowali swoje twarze za kapturami lub pod hełmami. Wkroczyli do państwa. Bez trudu przejęli najbliższą strażnicę, aby wmaszerować do miasta – każdego, kogo spotkali, wybijali w pień. Ale to był dopiero początek krwawej wojny.

Do wykonania zadania możesz użyć swojej postaci lub jej przodka.

Wykonawca zadania zostanie nagrodzony punktami. Pamiętajmy, że wtedy Król i Królowa żyli w jednym królestwie, a Silvertain nie istniało. Życzę miłej zabawy!

My blood is singing with your voice

If you could only see the beast you've made of me

I held it in but now it seems you've set it running free

URIEL TUVA
Silvertain | 30 lat |  Oddany za cenę własnego marnego życia| Klątwa wilkołaka|  Kat, obrońca, sługa|  Niegdyś człowiek | Niegdyś najemnik, obecnie oddany królestwu | Ślepa służba |  Brak wiary | Brak uczuć|  Brak nadziei | 

Był jednym tych z dzieci które od narodzin skazane były na śmierć. Matka była nierządnicą, ojciec zaś wracającym ze służby podrzędnym strażnikiem. Nie było związku, nie było uczucia, była jedynie jedna noc, która zaważyła na przyszłości nienarodzonego dziecka. Dzień jego narodzin nie był dniem szczęśliwym, matka wiedząc że zatrzymanie dziecka nie mogło mieć miejsca, porzuciła syna w pobliskim lesie, modląc się do bogów  o szybką śmierć niemowlęcia. Tak się nie stało. Dziecko odnalazła grupa najemnicza, która przygarnęła bliskiego śmierci chłopca. Nie był to gest współczucia, lecz chęć zwiększenia swej przyszłej gildii najemniczej.  To oni nadali mu imię, oni go wychowali, oni wyszkolili. Już w młodym wieku wykazywał się doskonałą sprawnością i smykałką do walki wręcz. Uriel Tuva stał się najemnikiem, jednym z lepszym, ze względu na swój brak zahamowań i uczuć. Już w wieku dwudziestu trzech lat, jego imię było znane, a stało się jeszcze bardziej gdy wykonał jedno z tych zadań, które zwano niemożliwymi. Podjął się wyzwania w grocie pełnej krwiożerczych demonów. I z niej powrócił. Walka trwała całą noc i choć przez dłuższy czas uważano że poległ, on ponownie zjawił się w królestwie jako zwycięzca. Prawda...Prawda była nieco inna. Ubicie watahy wilkołaków grasujących co pełnię na pobliskich wioskach, wcale nie było takie łatwe i niosło ze sobą najwyższą cenę. Utratę życia. Uriel choć wyszedł żywy z tego zdania, utracił znacznie więcej niż życie, utracił duszę gdy jedno z wielu ugryzień, przelało na niego klątwę wilkołaka. Musiały minąć trzy pełnie by zdał sobie sprawę z tego czym się stał, kolejne dwie by wiedział jak sobie z tym radzić, kolejne pięć by pogodzić się z ilością juchy jaką rozlał we wściekłym szale zabijania.  O tym czym się stał, wiedzą nieliczni, jedyni ci którzy za zadanie mają uwięzić go na czas pełni.

Obecnie porzucił leże najemników, na wyłączność służąc królowej Avie. Z jakich pobudek obecnie działa nie wie nikt. Pewne jest że za swoją królową oddałby życie, a jej wrogów zmiótłby z powierzchni ziemi. Kwestia zapłaty? Może faktu tym czym się stał? Może po prostu zmęczenie trwającą wojną? Tego nie wie nikt. Pewnym jest że Uriel się zmienił, lecz nie w kwestii walki, nadal jej pragnie i nadal jest w tym dobry.

_________________________________________________________

Karta taka sobie, ale będę nad nią pracować obiecuję^^ Większość o moim panu i tak chciałam w wątkach zamieszczać ^^ Ślicznie się witam z wilkołakiem, można go znać, lub nie, wszystko przyjmiemy ^^

Organizacyjnie

Zostało nas niewielu, ale mam nadzieję, że Ci, którzy zostali, chcą nadal bawić się na blogu. W związku z tym mam dwie propozycje:

- zamknąć dostęp do bloga i powrócić dopiero w styczniu - autorzy oczywiście będą mieli do niego dostęp cały czas

- ruszyć z jakimś pomysłem, ale do tego potrzebna nam jest pomoc każdego autora. Dlatego proszę Was o podrzucenie jakiegoś pomysłu, jak według Was moglibyśmy Was trochę rozruszać. Ja osobiście mam jeden pomysł, z drugim, czyli pisaniem notek, wciąż czekamy na Króla, ale według mnie to wciąż jest trochę mało.